Monday, January 08, 2007

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.
Αναθεώρηση του Συντάγματος
το πολιτικό σύστημα
σε ακραία αντιδραστική ταλάντωση…

Βαθύτατα αντιδραστική τομή θα αποτελέσει η αναθεώρηση του Συντάγματος που προωθεί η κυβέρνηση της Ν.Δ. με την ανοιχτή συνεργασία ή την καλυμμένη συνενοχή του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που επιδιώκει είναι να επανακαθορίσει με πολύ αντιδραστικό τρόπο ακόμη και τα πιο θεμελιώδη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα.
Αυτό που πραγματικά τρομάζει… είναι ότι ο κ. Kαραμανλής χαρακτήρισε τη συνταγματική αναθεώρηση ως τη « μεγαλύτερη θεσμική πρωτοβουλία » και ως το επιστέγασμα των μέχρι σήμερα «μεταρρυθμίσεων». Aν λάβει κανείς υπόψη του τον αντεργατικό - αντιλαϊκό χαρακτήρα των μεταρρυθμίσεων αυτών ( άρση της μονιμότητας και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων στις ΔΕΚΟ, κατάργηση οχτάωρου, απελευθέρωση ωραρίου), αντιλαμβάνεται ότι οι νέες συνταγματικές διατάξεις θα είναι η ομπρέλα και το θερμοκήπιο που θα προστατεύει τις δρομολογημένες τομές, θα λιπαίνει το έδαφος για τις υπόλοιπες, θα επιταχύνει την κούρσα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Και ενώ η προτεινόμενη αναθεώρηση του συντάγματος συμμετέχει, με το δικό της ειδικό, βάρος στην προσπάθεια αποψίλωσης ολόκληρου του μεταπολεμικού οικοδομήματος των εργασιακών, κοινωνικών και μορφωτικών δικαιωμάτων που κατέκτησαν με αγώνες όλες οι προηγούμενες γενιές εργαζόμενων, οι κυβερνητικές εφημερίδες έγραψαν περιχαρείς για τη μεγάλη τομή που επιχειρεί η Ν.Δ. και οι αντιπολιτευόμενες δεν ήξεραν πώς να χειριστούν τη συναινετική πολυγλωσσία του ΠΑΣΟΚ: Το πολιτικό σύστημα σε ακραία αντιδραστική ταλάντωση.

…άρση μονιμότητας
και στο στενό δημόσιο τομέα !!!

Καρδιά της αντιδραστικής αναθεώρησης είναι οι αλλαγές στο δικαίωμα της εργασίας. Η ατομική ευθύνη του εργαζόμενου πολίτη για την «απασχόληση», αλλά και για τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, είναι από τις βασικές κατευθύνσεις της αναθεώρησης.

Επιλέγουν είτε την γενικευμένη άρση της μονιμότητας στο στενό δημόσιο τομέα είτε την έμμεση άρση, μέσω της διόγκωσης των πάσης φύσεως συμβασιούχων, ωρομισθίων, εποχικών κλπ, που θα επιτρέπεται πια να προσλαμβάνονται σε κενές οργανικές θέσεις, αντί μονίμων υπαλλήλων.
Οι παραπάνω εξελίξεις θα σημάνουν για όλους τους υπαλλήλους (νέους και παλιούς) στη δημόσια διοίκηση και την εκπαίδευση την ανατροπή όλων των δικαιωμάτων, από τις συμβάσεις εργασίας ως τους μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις. Η επιδίωξή τους είναι να ισχύσουν και στο Δημόσιο οι (άθλιες) εργασιακές σχέσεις που ισχύουν στον ιδιωτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι δηλαδή, να είναι ανασφαλείς, με τη «δαμόκλειο σπάθη» της απόλυσης να τους απειλεί κάθε στιγμή, με απαράδεκτα χαμηλούς μισθούς, με εργασιακές σχέσεις- λάστιχο, σε συνεχή ομηρία απ’ το φόβο της ανεργίας.
Ενοχοποιούν τους εργαζόμενους που διατηρούν στοιχειώδεις εργατικές κατακτήσεις, όπως είναι η μόνιμη και σταθερή δουλειά και αφήνουν στο απυρόβλητο τις πολιτικές αυτές που γεννούν και αναπαράγουν την ανεργία και την ανασφάλεια. Ο στόχος της Ν.Δ. με τη συνεπικουρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι η συλλογική συντριβή κάθε κατάκτησης και εργασιακής συνοχής σ’ όλη την έκταση των εργαζομένων.

ΔΕΝ αφορά μόνο τους νεοπροσλαμβανόμενους


Είναι αλήθεια ότι στο σημερινό Σύνταγμα υπάρχει η δυνατότητα να προσλαμβάνουν εργαζόμενους με συμβάσεις αορίστου χρόνου σε οργανικές θέσεις (άρθρο 103). Αυτή ήταν «συνεισφορά» του ΠΑΣΟΚ στην ψήφιση του προηγούμενου συντάγματος. Η Ν.Δ. θέλει να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Ας μην εφησυχάσουμε από τις δηλώσεις διαφόρων παραγόντων που αρνούνται τη συνολική άρση της μονιμότητας. Προχωρούν με προσεκτικά βήματα επιδιώκοντας να μας διατηρήσουν σε αδράνεια. Μας κατασυκοφαντούν απέναντι στο σύνολο των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα για να λειτουργήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός, για να αισθανόμαστε με την πλάτη στον τοίχο και να μην τολμάμε να διεκδικούμε το αυτονόητο, την εργασιακή ασφάλεια.
Μας καθησυχάζουν ότι «οι όποιες αλλαγές θα είναι για τους νεώτερους» ώστε να εξασφαλίσουν την προδοτική σιωπή μας. Αν η νέα γενιά εργαζομένων (νεοπροσλαμβανόμενοι) υποστεί σημαντικές αλλαγές στο καθεστώς εργασίας, ανάλογες θα είναι και οι αλλαγές όλων των δημοσίων υπαλλήλων, στο ασφαλιστικό καθεστώς, την υγειονομική περίθαλψη, το εφάπαξ, τους μισθούς και την υπερωριακή απασχόληση. Γι’ αυτό δε μπορεί να εφησυχάζουμε. Αρκεί μόνο να σημειώσουμε πως ο Υπουργός Οικονομίας, 20 μέρες μετά την ψήφιση του νόμου για την άρση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, κάλεσε τους (νυν) εργαζόμενους σ’ αυτές να προχωρήσουν σε συμφωνία με τις επιχειρήσεις για αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς. Επί της ουσίας τους ζήτησε να συναινέσουν στη μείωση των μισθών τους, σε κατάργηση δικαιωμάτων τους σχετικά με το χρόνο εργασίας, τις υπερωρίες, τις βάρδιες κ.λπ.

…οι αλλαγές αυτές αφορούν και τον κόσμο της εκπαίδευσης

Η εκπαίδευση με το 20% του προσωπικού της να δουλεύει με ελαστικές εργασιακές σχέσεις βρίσκεται και θα βρεθεί περισσότερο στο μάτι του κυκλώνα. Η ωρομισθία στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση εμφανίστηκε μαζί με τα ολοήμερα, μπήκε και στην πρωινή ζώνη με νόμο του Ευθυμίου και αυξάνεται με δραματικούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια.
Οι ωρομίσθιοι συνάδελφοί μας είναι οι πρώτοι εργαζόμενοι που είδαν φέτος την ωριαία τους αποζημίωση, που παρέμενε παγωμένη από το 1996(!!!), αντί αυξάνεται να μειώνεται, από τα 10 στα 7 ευρώ μεικτά την ώρα. Είναι εργαζόμενοι που ταλαιπωρούνται ( σε 3, 4 και 5 σχολεία), δουλεύουν 4 ως 12 ώρες εβδομαδιαία), «ασφαλίζονται» υποτυπωδώς. Η σύμβαση που υπογράφουν επιτρέπει την κατά περίπτωση μείωση των εβδομαδιαίων ωρών απασχόλησης και τη δυνατότητα απόλυσης στο μέσον της χρονιάς!
Λαθεύει, όποιος νομίζει ότι γύρω του θα γίνονται σεισμικές δονήσεις 10 Ρίχτερ και το δικό του σπίτι θα μείνει ανέπαφο. Η συνταγματική προτροπή για αντικατάσταση των μόνιμων οργανικών θέσεων με θέσεις ωρομίσθιας δουλειάς, οι εκτεταμένες συμπτύξεις, η μείωση των διορισμών, και η προώθηση της αξιολόγησης αποτελούν το όχημα για την κατάργηση των οργανικών θέσεων σε πρώτη φάση, στο δρόμο της άρσης της μονιμότητας και το χτύπημα των εργασιακών σχέσεων για όλους τους εκπαιδευτικούς!....

ΣΕΒ και κυβέρνηση-αλλαγές σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα:
το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο επιτίθονται σε μας


Στον ιδιωτικό τομέα, οι απαιτήσεις των εργοδοτών (ΣΕΒ) ξεπερνούν και την πιο νοσηρή φαντασία. Ενώ από το 2005 εξασφάλισαν την κατάργηση του οκτάωρου και της υπερωριακής αποζημίωσης, τώρα έχουν το θράσος να προτείνουν την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου ημερομισθίου, τη μείωση των μισθών, την αύξηση των απολύσεων… Είναι φανερό ότι τους άνοιξε η όρεξη γι’ αυτό και οι τραπεζίτες, οι μεγαλύτεροι νόμιμοι νονοί της μέρας, απαιτούν την κατάργηση κάθε συλλογικής διαπραγμάτευσης. Θέλουν να σφάζουν κάθε πρόβατο μονάχο του. Σε λίγο καιρό «η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά» θα είναι σύγχρονο μυθιστόρημα, μόνο το κυριολεκτικό μαστίγωμα θα λείπει. Όταν η κυβέρνηση εξαγγέλλει κατάργηση δικαιωμάτων των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, οι εργοδότες στον ιδιωτικό γίνονται ακόμα πιο ασύδοτοι, κι όταν οι συνθήκες στον ιδιωτικό τομέα χειροτερεύουν, τότε βρίσκουν ευκαιρία οι κυβερνώντες να επιτεθούν στον κόσμο της εργασίας στο δημόσιο. Αυτή τη σχέση χρειάζεται να τη συνειδητοποιήσουμε πρώτα και κύρια εμείς οι εργαζόμενοι. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα, να διεκδικήσουμε από κοινού ασφαλή, καλοπληρωμένη και μόνιμη δουλειά για όλους όπου κι αν εργάζονται, με όποια σχέση εργασίας κι αν προσλήφθηκαν.

«Ιδιωτική Παιδεία»: νέο συνταγματικό ανάγνωσμα


Σήμερα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προχωρά σε συνταγματική πρόταση για ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και για πρώτη φορά εδώ και έναν αιώνα επιχειρείται να κατοχυρωθεί συνταγματικά η διαδικασία κατάλυσης του δημόσιου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ανοίγει έτσι το δρόμο για το θεσμικό, βήμα-βήμα ξήλωμα του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα ολόκληρης της Παιδείας με την εφαρμογή των αποφάσεων των υπουργών Παιδείας της E.E στη Mπολόνια, που επιβάλλουν την προσαρμογή της στις ανάγκες και τις προτεραιότητες της αγοράς.
Η πολιτική αυτή αντιμετωπίζει την παιδεία ως «εμπόρευμα», τους φοιτητές ως «πελάτες» που αγοράζουν αυτές τις υπηρεσίες και τους φορείς που τις προσφέρουν ως «επιχειρήσεις», που φυσικά όχι μόνο μπορούν αλλά πρέπει κιόλας να είναι ανταγωνιστικές και ιδιωτικές. Η συνταγματική αλλαγή θα επιφέρει θεμελιώδες χτύπημα μεταξύ των άλλων και στην περίφημη «αρχή της ακαδημαϊκής ελευθερίας», η οποία θα αντικατασταθεί με την αρχή της «ελευθερίας του ανταγωνισμού» με καταστρεπτικό ρόλο στην ανάπτυξη των επιστημών και στην κατεύθυνση της έρευνας. Αυτό που θα διαπνέει κάθε κύτταρο της ακαδημαϊκής ζωής θα είναι η αντίληψη της επιχειρηματικότητας, αφού όλοι οι παράγοντες, όχι μόνο των ιδιωτικών αλλά και των δημόσιων πανεπιστημίων, θα κυνηγούν ένα σπόνσορα, χορηγό ή εταιρία που θα τους εξασφαλίζει την ακαδημαϊκή ή επαγγελματική τους επιβίωση.
Τέλος, φαντάζει σαν το πιο σύντομο ανέκδοτο το επιχείρημα πως θα αυξηθούν οι θέσεις των εισακτέων, ή ότι θα σταματήσει η φοιτητική διαρροή, όταν είναι δεδομένο πως η λογική του ανταγωνισμού στο Λύκειο, που θέλουν να επεκτείνουν και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, οδήγησε στην όξυνση του φαινομένου των ιδιωτικών δαπανών και της παραπαιδείας. Κανένας εργαζόμενος, κανένας μισθοσυντήρητος δεν πρόκειται να στείλει τα παιδιά του στα ακριβά ιδιωτικά πανεπιστήμια. Δημόσια δωρεάν και κοινωνικά δημιουργική εκπαίδευση θέλει και διεκδικεί.

…και άλλες (αγοραίες) διατάξεις


Στη συζήτηση για την επικείμενη αναθεώρηση διατυπώθηκαν ακόμα οι προτάσεις για:
Αφαίρεση από τα δικαστήρια της αρμοδιότητας να εκδικάζουν και να παίρνουν οικονομικού χαρακτήρα αποφάσεις για μισθούς και συντάξεις με αναδρομκή ισχύ, στο όνομα της «δημοσιονομικής» πειθαρχίας. Δηλαδή να κατοχυρωθεί στο σύνταγμα η «δια βίου λιτότητα», χωρίς δικαίωμα ένστασης!
Αποχαρακτηρισμό δασικών παραθαλάσσιων εκτάσεων για να δομηθούν ή για να δοθούν στο μεγάλο κεφάλαιο για επενδύσεις. Η πρόταση επιχειρεί να ξεπεράσει το σημερινό άρθρο 24 με μία νέα τροποποίηση, που θα οδηγήσει στην εξαφάνιση των δασών και στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Ίδρυση συνταγματικού δικαστηρίου. Για να περιοριστούν οι αρμοδιοτήτες του Συμβουλίου της Eπικρατείας, που πολλές φορές έκρινε αντισυνταγματικές αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας και να ιδρυθεί ένα ολιγομελές διορισμένο δικαστήριο που θα αποφασίζει κατά παραγγελία για πολύ κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τα δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική και πολιτική δράση. Η εμπειρία από άλλες χώρες που έχουν συνταγματικά δικαστήρια είναι βαθιά αντιδραστική
Απ’ έξω μένουν τελικά διατάξεις για τη ρύθμιση των σχέσεων κράτους - εκκλησίας (για να συνεχίσει την δράση του ο σύγχρονος σκοταδισμός), για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας (αφού η ζωή έδειξε ότι αυτός εκλέγεται με συναίνεση των δύο μεγάλων κομμάτων) και για τις σχέσεις επιχειρήσεων – κράτους - Μ.Μ.Ε. που εγκαταλείφθηκε σαν μέτρο μετά την κάθετη παρέμβαση της Ε.Ε. Απουσιάζουν επίσης κρίσιμα ζητήματα που έχουν προκύψει από τη βίαιη επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα, όπως το ζήτημα της «προάσπισης των προσωπικών δεδομένων», της παρακολούθησης των επικοινωνιών, της δράσης των ξένων μυστικών υπηρεσιών κ.ά.

…Και η αξιωματική αντιπολίτευση;

Η ανυπαρξία αντιπολίτευσης από τη μεριά του ΠΑΣΟΚ είναι φανερή από την πρώτη στιγμή. Δεν κινητοποιεί καμιά από τις δυνάμεις του για να ανατρέψει τα μέτρα που η κυβέρνηση δρομολογεί. Δεν το επιθυμεί και δεν το επιδιώκει γιατί η κυβερνητική του θητεία κινήθηκε στην ίδια λογική και θεωρεί ότι σ’ ένα μεγάλο μέρος του λύνονται τα χέρια και για την επόμενη. Το ΠΑΣΟΚ δρομολόγησε το άρθρο 103 στην προηγούμενη αναθεώρηση, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αποτελούν την κορωνίδα του νεοφιλελεύθερου προγράμματος του για την εκπαίδευση που πιέζει για βαθύτερες και γρηγορότερες αλλαγές κάτω από τις σημαίες της ιδιωτικοποίησης, της «αποκέντρωσης» και της αξιολόγησης, αυτό ψήφισε πλήθος νόμων που καταπατούν ανθρώπινα δικαιώματα. Στην ίδια κατάσταση βρίσκεται και η συνδικαλιστική του παράταξη, η ΠΑΣΚ. Παντελώς αφερέγγυα στα μάτια της εργαζόμενης πλειοψηφίας, μια και στο παρελθόν συναίνεσε σε αντιδραστικές αλλαγές των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, αρνείται να προβάλλει τις εργατικές ανάγκες και τα δικαιώματα, συνεχίζει να μιλά για «υπεύθυνη» πολιτική των συνδικάτων, για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη, εξαντλείται στις αναποτελεσματικές εθιμοτυπίες. Ακόμα κι όταν θέλει να κάνει στοιχειώδη αντιπολίτευση για να έχει νόημα η ύπαρξη της, φαίνεται ανίκανη, ως τώρα, να κινητοποιήσει τις δυνάμεις της.

…όχι στην αντιδραστική συνταγματική αναθεώρηση


Tο μόνο εμπόδιο που θα μπορούσε να αποτρέψει τις σαρωτικές αυτές αλλαγές είναι ένα ενωτικό μαζικό εργατικό κίνημα. Μόνο αν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα το μέγεθος της απειλής, κινηθούμε οργανωμένα και οικοδομήσουμε ένα ισχυρό μέτωπο αντίστασης, υπάρχει ελπίδα να αποκρουστεί η αντιλαϊκή συνταγματική επίθεση. Είναι αναγκαίος σήμερα ο κοινωνικός και πολιτικός αγώνας της εργαζόμενης πλειοψηφίας, για να αποτραπούν οι αντιδραστικές εξελίξεις και να προβληθεί το δικό μας «Σύνταγμα» , η χάρτα των αναγκών και των δικαιωμάτων μας που, εκτός των άλλων, θα απαιτεί:

Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εργαζόμενους


Μονιμότητα σε όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα με οποιαδήποτε σχέση εργασίας κι αν προσλήφθηκαν-Κατάργηση του άρθρου 103 Απαγόρευση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα
Δημόσια δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες-Όχι στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων Προστασία και διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων

0 σχόλια: