76η Γενική Συνέλευση ΔΟΕ : Μηδέν εις το πηλίκον Στη βάση των εκπαιδευτικών

η διέξοδος για την οργάνωση πραγματικών αγώνων

Χωρίς αλλαγές στους συσχετισμούς του νέου Δ.Σ. της ΔΟΕ και χωρίς αποφάσεις έληξε η 76η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ. Μια Γ.Σ. που πραγματοποιήθηκε μετά από μια χρονιά μεγάλων αγώνων στην εκπαίδευση (Απεργία των έξι εβδομάδων, φοιτητικές – μαθητικές καταλήψεις, συλλαλητήρια κλπ.) και σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων. Με τη σκιά της μεγάλης Απεργίας αλλά και της μεγάλης λεηλασίας των ασφαλιστικών ταμείων να καθορίζει τη συζήτηση, οι τρεις μέρες του συνεδρίου, οι διαδικασίες και οι αντιπαραθέσεις της φετινής Γ.Σ. του κλάδου δεν έγιναν μπροστά σε άδεια καθίσματα όπως άλλες χρονιές. Ωστόσο, η Γ.Σ. με ευθύνη των κυρίαρχων παρατάξεων, δεν συζήτησε τα σημαντικά ζητήματα της εκπαίδευσης ούτε μπόρεσε να καταλήξει σε αγωνιστικές αποφάσεις για την επόμενη περίοδο.

Εκδήλωση Αγώνα για την Απεργία και το πανεκπαιδευτικό κίνημα

Φέτος δεν έγινε η καθιερωμένη πανηγυρική συνεδρίαση. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ΔΟΕ, δεν κλήθηκαν να χαιρετίσουν η Υπουργός Παιδείας και τα πολιτικά κόμματα. Δεν κλήθηκε επίσης και η ΓΣΕΕ, αφού δεν κήρυξε ούτε μια μέρα απεργία για να στηρίξει τον αγώνα των δασκάλων και κατόπιν των φοιτητών. Κλήθηκαν και χαιρέτισαν εκπρόσωποι του εκπαιδευτικού κινήματος, η ΟΛΜΕ, η ΠΟΣΔΕΠ, το Συντονιστικό Καταλήψεων και Γ.Σ. των ΑΕΙ, το Συντονιστικό των ΤΕΙ, η ΑΣΓΜΕ. Επίσης από τους άλλους εργασιακούς κλήθηκαν η ΑΔΕΔΥ (που αποδοκιμάστηκε από τους αντιπροσώπους των Παρεμβάσεων για τη στάση της στο ΤΕΑΔΥ και το γενικότερο συναινετικό προσανατολισμό της), το Σωματείο ξενοδοχουπαλλήλων και η ΟΤΟΕ( από τις Ομοσπονδίες που εκφράσανε απεργιακά την αλλυλεγγύης τους στην απεργία μας και το Σωματείο βιβλίου χάρτου (από τα πρωτοβάθμια σωματεία ιδιωτικού τομέα που κήρυξαν απεργίες κατά τη διάρκεια των έξι εβδομάδων απεργιακού αγώνα). Κορυφαία στιγμή, ο χαιρετισμός εκπροσώπου των δασκάλων της Οαχάκα, συμβολίζοντας των αγώνα που δίνει το εκπαιδευτικό και λαικό κίνημα απέναντι στην επίθεση στο καθολικό μορφωτικό δικαίωμα σε όλο τον κόσμο. Προβλήθηκε επίσης ένα βίντεο για την απεργία και ένα βίντεο για την απεργία της ΟΑΧΑΚΑ. Ο συνάδελφος από την Οαχάκα, που ξεκίνησε με αυτή τη φράση : «Ανάθεμα σε εκείνους που με τα λόγια τους υποστηρίζουν το λαό και με τις πράξεις τους τον προδίδουν», ενημέρωσε τη Γ.Σ. για τον ηρωικό αγώνα των δασκάλων της Οαχάκα και μετέφερε το χαιρετισμό τους στους αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος της χώρας μας. Στην εκδήλωση συμμετείχε και αντιπροσωπεία της ΠΟΕΔ (Κύπριοι δάσκαλοι).

Τα πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσης …εκτός «ημερήσιας διάταξης»

Μετά την εκλογή οριστικού προεδρείου, οι Παρεμβάσεις έθεσαν τρία ζητήματα :

1. Τη συζήτηση στη Γ.Σ. όλων εκείνων των θεμάτων που την προηγούμενη περίοδο απασχόλησαν τον κλάδο (ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ενάντια στην πολιτική ιδιωτικοποίησης και επιχειρηματικοποίησης, δίχρονη δημόσια υποχρεωτική προσχολική αγωγή – αντίσταση στα σχέδια «αποκέντρωσης», ενιαία συλλογική σύμβαση εργασίας στην εκπαίδευση - μισθολογικό, ασφαλιστικό, νέα αναλυτικά προγράμματα - νέα βιβλία, απόρριψη της ευέλικτης ζώνης, παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στο σχολείο -απόρριψη της αξιολόγησης, ίδρυση απεργιακού ταμείου).

2. Την ψήφιση από την 76η Γ.Σ. ενός κειμένου που θα χαιρετίζει τους μεγαλειώδεις αγώνες του πανεκπαιδευτικού κινήματος.

3. Την αυτονόητη διαδικασία της λογοδοσίας στη Γ.Σ. των αντιπροσώπων της ΑΔΕΔΥ στο ΤΕΑΔΥ, που ομόφωνα συναίνεσαν στις γνωστές συναλλαγές του ταμείου με τη χρηματιστηριακή εταιρεία «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ»

Και τα τρία απορρίφθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη από ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ. Με αξιοσημείωτη εχθρότητα αντιμετωπίστηκε το τρίτο ζήτημα (λογοδοσία από εκπροσώπους του ΤΕΑΔΥ) και από την επίσημη αριστερά (ΕΣΑΚ- ΣΥΝ) που επέλεξε να κινηθεί απροκάλυπτα σε τροχιά συναίνεσης και συγκάλυψης των εκπροσώπων της ΑΔΕΔΥ στο ταμείο. Η ΕΣΑΚ μάλιστα ούτε λίγο ούτε πολύ δικαιολόγησε και κάλυψε τη στάση του εκπροσώπου της στο ΤΕΑΔΥ δηλώνοντας ότι δικαίως υπογράφηκε η συγκεκριμένη συναλλαγή και πως ήταν η «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» που αθέτησε τη συμφωνία ! Τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα ανέπτυξε και η ΠΑΣΚ στις τοποθετήσεις της.

Πεπραγμένα

Τα πεπραγμένα της διετίας 2005-2007 του Δ.Σ. της ΔΟΕ καταψηφίστηκαν από την πλειοψηφία της Γ.Σ.

Στη συζήτηση για τα πεπραγμένα, οι τοποθετήσεις των αντιπροσώπων των Παρεμβάσεων, επικεντρώθηκαν γύρω από τα ζητήματα της Απεργίας και του πανεκπαιδευτικού κινήματος, της συνολικής κριτικής της αντιεκπαιδευτικής και αντιλαϊκής πολιτικής, της αποκέντρωσης και των νηπιαγωγείων και ευρύτερα, του ασφαλιστικού, της λιτότητας, της αξιολόγησης και της ανάγκης προώθησης ενός νέου αγωνιστικού σχεδίου, για τη συνέχιση του απεργιακού αγώνα. Οι αντιπρόσωποι των Παρεμβάσεων καταψήφισαν τα πεπραγμένα της διετίας 2005-2007 του Δ.Σ. της ΔΟΕ.

Η Απεργία ως μια ξεχωριστή φωτεινή στιγμή στην πορεία του συνδικάτου, που κάτω από την πίεση και την παρέμβαση της βάσης του κλάδου, παρά τις αδυναμίες και τα προβλήματα που υπήρχαν, έβαλε το συνδικάτο σε μια αγωνιστική τροχιά εκείνη την περίοδο και αποτελεί μια ξεχωριστή στιγμή στην ιστορία του σ.κ. των εκπαιδευτικών της Α΄ βάθμιας. Ωστόσο, η Απεργία – υπόθεση της βάσης των εκπαιδευτικών και όχι των ηγεσιών και των επιτελείων – δεν αποτελεί κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον επίσημο κατεστημένο συνδικαλισμό. Δεν ξεχνάμε ούτε μια στιγμή, το συνολικό ρόλο και προσανατολισμό του ΔΣ της ΔΟΕ, τους χειρισμούς για την «αναπλήρωση», το ξεπούλημα του ΤΕΑΔΥ, τον εξοστρακισμό των ωρομίσθιων από το συνδικάτο, την ένοχη σιωπή για τα νέα βιβλία, την Ευέλικτη Ζώνη και την αποκέντρωση, τις αποστάσεις από φοιτητικό ξέσπασμα του χειμώνα, την αγωνιστική απραξία της σχολικής χρονιάς 2005-2006. Δεν έχουμε αυταπάτες για το ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών ούτε μοιράζουμε συγχωροχάρτια στον επίσημο – κατεστημένο συνδικαλισμό.

Οι ωρομίσθιοι και το συνδικάτο

Για μια ακόμα φορά, με ευθύνη των ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ, από τις εκλογικές διαδικασίες των Συλλόγων, αποκλείστηκαν οι ωρομίσθιοι συνάδελφοί μας. Το πιο ευάλωτο τμήμα εκπαιδευτικών, αυτοί που έχουν περισσότερο από όλους ανάγκη τη συνδικαλιστική και συλλογική δράση, μένουν έξω από το συνδικάτο. Εξαίρεση αποτέλεσαν πάνω από 22 Σύλλογοι Π.Ε. όπου επικράτησε η άποψη των Παρεμβάσεων αλλά και άλλων δυνάμεων, να συμμετέχουν οι ωρομίσθιοι στις εκλογές παρά και ενάντια στην απόφαση της ΔΟΕ. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι καμιά πλευρά δεν τόλμησε να θέσει θέμα μη νομιμοποίησης ή αμφισβήτησης αυτής της «ανυπακοής» των Συλλόγων στην 76η Γενική Συνέλευση.

Πρόγραμμα δράσης και διεκδικητικό πλαίσιο

Δεν πέρασε καμιά πρόταση. Ήταν από πριν φανερό, ότι δεν μπορούσε να υπάρξει σύγκλιση στο Πρόγραμμα Δράσης και το Διεκδικητικό Πλαίσιο. Μπροστά όμως στην ανάγκη να προωθηθεί ένα νέο σχέδιο οργάνωσης και ανάπτυξης του κινήματος, οι Παρεμβάσεις κατέθεσαν μια άμεση πρόταση αγώνα, για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς : με βάση ένα πλαίσιο άμεσων αιτημάτων και διεκδικήσεων, διευρύνοντας το αντίστοιχο της απεργίας με τα ζητήματα που προέκυψαν από την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και τα σχέδιά της, να πραγματοποιηθούν ταυτόχρονες ΓΣ σε όλους τους χώρους εκπαίδευσης τον Οκτώβρη με εισήγηση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες και καταλήψεις, δημιουργία απεργιακού ταμείου και κεντρικής απεργιακής επιτροπής. Πρότειναν επίσης, δέσμευση του νέου ΔΣ, να κηρύξει πενθήμερη απεργία, ΓΣ και ολομέλεια για τη συνέχειά της σε περίπτωση που οποιαδήποτε κυβέρνηση θέσει θέμα ασφαλιστικού. Η ΔΑΚΕ πρότεινε μια 48ωρη μετά από Γ.Σ. ενώ σε όλη τη διάρκεια του συνεδρίου επέμενε στην υπεράσπιση της κυβερνητικής πολιτικής και στην απαξίωση της μεγάλης Απεργίας. Η ΕΣΑΚ πρότεινε να γίνουν Γ.Σ. όπου θα καταθέσει την πρότασή της για «αγώνες με το ΠΑΜΕ». Η ΠΑΣΚ, πρότεινε να γίνουν ΓΣ χωρίς να προσδιορίζει ούτε χρόνο πραγματοποίησής τους ούτε συγκεκριμένη πρόταση – εισήγηση για τα αιτήματα και τις μορφές αγώνα. Ο ΣΥΝ (Αυτ. Παρέμβαση) πρότεινε να κατατεθεί η πρόταση για πενθήμερες στις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες και όλα μαζί τα ΔΣ να αποφασίσουν πότε και εάν θα προχωρήσουν. Πέντε αντιπρόσωποι πρότειναν και ψήφισαν ξεχωριστή πρόταση που έλεγε να αποφασίσουν τα ΔΣ της ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΣΔΕΠ και οι φοιτητές πότε θα γίνουν αυτές οι πενθήμερες με μια ΓΣ στο ΜΑΧ του Πολυτεχνείου.

Εκλογικά αποτελέσματα

Οι εκλογές ήταν μια από τα ίδια. Θα μπορούσε όμως και να μην είναι έτσι. Από την πλευρά μας είχαμε έγκαιρα προειδοποιήσει ότι οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου ΔΣ της ΔΟΕ θα είναι μια δύσκολη υπόθεση, αφού φαινόταν ότι όλα τα κομματικά επιτελεία, όλοι οι κυβερνητικοί, κρατικοί και κομματικοί μηχανισμοί, έριχναν το βάρος τους σε αυτή τη μάχη. Η ανάδειξη του νέου ΔΣ της ΔΟΕ σε προεκλογική περίοδο, με τους μηχανισμούς ρουσφετιών, εξυπηρετήσεων και υποσχέσεων να έχουν απογειωθεί (βλ. επιλογή στελεχών εκπαίδευσης) και μάλιστα μετά την Απεργία που συγκλόνισε την εκπαίδευση και ολόκληρη την κοινωνία για έξι εβδομάδες, ήταν ένα μεγάλο διακύβευμα για όλους. Η εκπροσώπηση του ανεξάρτητου ριζοσπαστικού ταξικού ρεύματος και στο νέο ΔΣ ήταν ένα ανοιχτό στοίχημα. Ένα σημαντικό τμήμα συναδέλφων της βάσης, στήριξε στις εκλογές των Συλλόγων το ανεξάρτητο ριζοσπαστικό ρεύμα, που κατέγραψε σημαντικές επιτυχίες σε Συλλόγους. Τα σχήματα των Παρεμβάσεων, μέσα από την πολιτική, συνδικαλιστική και παιδαγωγική τους δράση, την κινηματική τους συνέπεια, την αγωνιστική τους στάση στην Απεργία αλλά και σε όλες τις μικρές και μεγάλες μάχες της περιόδου, κατάφεραν σε πολύ δύσκολες συνθήκες, να καταγράψουν μια αυξημένη επιρροή και μια σημαντική ανάπτυξη του πολιτικού και οργανωτικού τους ιστού, με τη δημιουργία πολλών νέων σχημάτων σε συλλόγους σε όλη την Ελλάδα. Η σημαντική αυτή ενίσχυση των Παρεμβάσεων καταγράφηκε εν μέρει και στα αποτελέσματα των αρχαιρεσιών για την ανάδειξη νέου Δ.Σ. της ΔΟΕ.

Το ανεξάρτητο ριζοσπαστικό ρεύμα, πρέπει να πάρει οριστικά διαζύγιο, από φαινόμενα παρακμής και πρακτικές παραγοντισμού που εμφανίστηκαν στην 76^η Γ.Σ. , αντιπροσώπων που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις συλλογικότητες τις οποίες δεσμεύονται να εκπροσωπήσουν (βλ. περιπτώσεις Πιερίας, Κορυδαλλού – Αγ. Βαρβάρας). Αναφερόμαστε σε αντιπροσώπους που εκλέχτηκαν με σχήματα Παρεμβάσεων ή με ευρύτερα ανεξάρτητα σχήματα που είχαν δέσμευση να ψηφίσουν Παρεμβάσεις και δεν το έπραξαν. Είναι δεδομένο και αυτονόητο, ότι ο κάθε εκπαιδευτικός, μπορεί να ψηφίσει ότι θέλει, να ψηφίσει λευκό, άκυρο, ή και να μην ψηφίσει καθόλου. Ο αντιπρόσωπος όμως της Γ.Σ. δεν μπορεί να εκλέγεται «εν λευκώ». Οφείλει να ενημερώνει από πριν για τη στάση του αυτούς που τον εκλέγουν, να δεσμεύεται από τις επιλογές του σχήματος που εκπροσωπεί και να λογοδοτεί μετά στο σχήμα που τον εξέλεξε και στη Γενική του Συνέλευση.

Οι «μαθητευόμενοι μάγοι» έβαλαν μυαλό ;

Το αγωνιστικό αδιέξοδο της 76ης Γενικής Συνέλευσης, καταδεικνύει τα όρια του επίσημου συνδικαλισμού, την αδυναμία του να οργανώσει πραγματικούς αγώνες και να δώσει νέες διεξόδους στο κίνημα. Η βάση των εκπαιδευτικών και οι Γενικές Συνελεύσεις αποτελούν την πραγματική και ουσιαστική αγωνιστική διέξοδο της επόμενης περιόδου.

Η μεγάλη Απεργία, το κίνημα που συγκλόνισε την εκπαίδευση και την κοινωνία, φαίνεται πως «πέρασε και δεν άγγιξε» τον επίσημο κατεστημένο συνδικαλισμό :

Δεν άγγιξε, την ΠΑΣΚ, που παίρνοντας υπόψη τις αντιεκπαιδευτικές κομματικές της δεσμεύσεις και την προεκλογική συγκυρία, δεν ήθελε σε καμιά περίπτωση να μπει σε νέες περιπέτειες. Οι Ασκοί του Αιόλου δεν έπρεπε να ανοίξουν ξανά στην 76^η Γ.Σ. γιατί ίσως οι δυνάμεις που θα απελευθέρωναν στη βάση των εκπαιδευτικών να μην ήταν ελεγχόμενες και χειραγωγήσιμες από τους «μαθητευόμενους μάγους» σε μια ρευστή πολιτικά και κοινωνικά περίοδο. Έτσι, η ΠΑΣΚ, παρά το ότι πριν τις Γ.Σ. των Συλλόγων, με γραπτή της ανακοίνωση, πρότεινε κλειδωμένη πενθήμερη απεργία για το διάστημα 24-29 Σεπτέμβρη, μέσα στην 76^η ΓΣ, όχι μόνο δεν τόλμησε να ψελλίσει αυτή την πρόταση, αλλά αρνήθηκε δημόσια και κατηγορηματικά να ψηφίσει κάθε πρόταση που θα περιλάμβανε τη φράση «πενθήμερη απεργία» αποκλείοντας έτσι κάθε προοπτική αγώνα διάρκειας.

Δεν άγγιξε βέβαια τη ΔΑΚΕ, που με όλες της τις δυνάμεις, επιδόθηκε σε ανοιχτή διαφήμιση της κυβερνητικής πολιτικής και σε άγρα ψήφων, συνειδήσεων, ακόμα και εκλεγμένων αντιπροσώπων, γύρω από το γνωστό γαϊτανάκι επιλογής προϊσταμένων, σχολικών συμβούλων και διευθυντών. Το μοναδικό ενδιαφέρον της κυβερνητικής παράταξης, δεν είναι οι αγώνες και οι αγωνίες του κλάδου, αλλά η μάχη για τον απόλυτο έλεγχο και την υποταγή του εκπαιδευτικού κινήματος που περνάει μέσα από τον αποκλεισμό της ανεξάρτητης ριζοσπαστικής πτέρυγας από το ΔΣ της ΔΟΕ και την πρωτοκαθεδρία των γαλάζιων δυνάμεων στο κορυφαίο όργανο του κλάδου στα πρότυπα της ΟΛΜΕ.

Δεν άγγιξε, την ηγεσία της ΕΣΑΚ, που συνέχισε την απαράδεκτη πολεμική της απέναντι στην Απεργία, με φαιδρά επιχειρήματα του τύπου «οι μόνοι χρήσιμοι αγώνες, είναι εκείνοι που ριζοσπαστικοποιούν συνειδήσεις». Με μοναδικό κριτήριο τις κάλπες (σε συνδικαλιστικές και δημοτικές εκλογές) προφανώς εκτιμούν ότι η μεγάλη Απεργία δεν επηρέασε τους δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς που για έξι ολόκληρες εβδομάδες πλημμύριζαν δρόμους και πλατείες ορθώνοντας αδιαπέραστο τείχος στα σχέδια αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης. Οι συνειδήσεις όμως, δεν ριζοσπαστικοποιούνται με φλυαρίες και μεγάλα λόγια, στο έρημο και άγονο έδαφος της κινηματικής απραξίας και της ανέξοδης καταγγελιολογίας. Ένα τέτοιο τοπίο, ταξικής ήττας και απογοήτευσης, κοινωνικής και κινηματικής αδράνειας και ύφεσης του ταξικού ανταγωνισμού, μπορεί να εξυπηρετεί τις εκλογικές σκοπιμότητες της επίσημης αριστεράς, αλλά δεν προωθεί τη διαμόρφωση ριζοσπαστικής συλλογικής συνείδησης στον κόσμο της εργασίας.

Δεν άγγιξε, τους συνδικαλιστές του ΣΥΝ, που επιδόθηκαν μέσα στην 76^η Γ.Σ. στους γνωστούς τυχοδιωκτικούς τακτικισμούς σε μορφές και περιεχόμενο με μόνο κριτήριο την άγρα ψήφων και όχι την οργάνωση ενός νέου γύρου αντιπαράθεσης του κινήματος με την αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή πολιτική. Όλες οι ρητορείες για «ενότητα της αριστεράς» εξατμίστηκαν την κρίσιμη στιγμή που υπήρχε η ανάγκη της ζύμωσης για τη διαμόρφωση μιας άμεσης πρότασης αγώνα. Πρυτάνευσε ξανά όχι η «ενότητα στη δράση» αλλά η εκλογική σκοπιμότητα, αποκαλύπτοντας ότι η μόνη ενότητα που ενδιαφέρει αυτό το χώρο, είναι η «ενότητα στην κάλπη».

Έτσι, όλοι αυτοί, προτίμησαν να κλείσουν μάτια και αυτιά στην πρόταση των Παρεμβάσεων :

Με δική τους ευθύνη, η 76^η Γενική Συνέλευση του κλάδου, κράτησε ερμητικά κλειστές τις πόρτες σε ένα νέο γύρο ανάπτυξης του κινήματος.

Με δική τους ευθύνη, ο κλάδος δεν εξοπλίστηκε με μια απόφαση άμεσης αγωνιστικής – απεργιακής απάντησης στην αντιασφαλιστική επίθεση, απόφαση που θα έστελνε ένα μήνυμα αντίστασης, αγώνα, αισιοδοξίας και νίκης σε όλη την εργατική τάξη και θα έθετε από σήμερα το καθήκον σε κάθε συνδικάτο, ομοσπονδία και σωματείο να προχωρήσει σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Δυο ρεύματα καταγράφηκαν στο σώμα της 76ης Γενικής Συνέλευσης της ΔΟΕ. Το ρεύμα του αγώνα και της αντίστασης, το ρεύμα που βαδίζει στους δρόμους που άνοιξε η μεγάλη Απεργία, που αναζητά, προωθεί και προετοιμάζει το νέο γύρο αναμέτρησης με την αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή πολιτική. Και το ρεύμα της συναίνεσης και της αδράνειας, το ρεύμα του επίσημου κατεστημένου συνδικαλισμού, που επιλέγει το δρόμο της απραξίας και της υποταγής. Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, οι συλλογικές διαδικασίες της βάσης των εκπαιδευτικών, οι ΓΣ και ο συντονισμός Συλλόγων, μπορούν να ανοίξουν μια νέα προοπτική αγώνων.

Το κίνημα έχει ανοιχτούς

λογαριασμούς

Η ατζέντα των νεοφιλελεύθερων – νεοσυντηρητικών μέτρων και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση και την εργασία, οι γενικές κατευθύνσεις της ΕΕ- ΟΝΕ και του ΟΟΣΑ, ολόκληρη η καταιγίδα των «μεταρρυθμίσεων» που η κυβέρνηση και όλο το μπλοκ εξουσίας (κλιδωνισμοί και αλλαγή τακτικής του ΠΑΣΟΚ, ΜΜΕ κλπ) δεν μπόρεσαν να προωθήσουν περικυκλωμένη από την πολιτική και κοινωνική πολιορκία του κινήματος παιδείας, βρίσκεται μπροστά μας. Από το ασφαλιστικό ως την αξιολόγηση και από την «αποκέντρωση» των σχολείων μέχρι τους νέους γύρους λιτότητας και περικοπών, σε όλη τη γραμμή του μετώπου, τα ζητήματα είναι ανοιχτά. Μπροστά μας είναι και η νέα ακόμα πιο βάρβαρη επίθεση που σχεδιάζουν στα εργασιακά, μορφωτικά και δημοκρατικά δικαιώματα και αποτυπώνεται στις ανακοινώσεις του ΟΟΣΑ και στις αποφάσεις της συνόδου των Υπουργών Παιδείας της ΕΕ στο Λονδίνο. Η αναμέτρηση βρίσκεται μόνο στην αρχή της και θα κρατήσει καιρό. Οι εκλογές, σημείο καμπής για το κίνημα και «εξαγνισμού» για την επόμενη κυβέρνηση, θα σημάνουν την έναρξη ενός νέου γύρου αντιπαράθεσης. Μετά την αποτυχία και το αδιέξοδο της 76ης Γενικής Συνέλευσης, οι Γενικές Συνελεύσεις και οι συλλογικές διαδικασίες βάσης, ο οριζόντιος συντονισμός των Συλλόγων και των πρωτοβάθμιων σωματείων, είναι το πεδίο όπου θα κριθεί η τύχη ενός νέου σχεδίου ανάπτυξης και οργάνωσης του κινήματος. Την πρόταση για ένα αγωνιστικό σχέδιο που θα συνενώνει όλο το εκπαιδευτικό κίνημα(καθηγητές, φοιτητές, μαθητές) και θα απευθύνεται και στο εργατικό κίνημα και θα βάζει το πρόταγμα της δημιουργίας του μετώπου Παιδείας – Εργασίας και της συνέχισης του απεργιακού αγώνα μέχρι τη νίκη, θα βάλουν οι Παρεμβάσεις με την έναρξη της νέας χρονιάς στη βάση των εκπαιδευτικών και θα προτείνουν συγκεκριμένες ενέργειες για τον συντονισμό και την κοινή δράση αλλά και την αποτροπή της εφαρμογής των αντιεκπαιδευτικών, αντιασφαλιστικών και αντεργατικών σχεδίων. Θα εργαστούν για ένα κίνημα βάσης, έτσι ώστε οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί της πράξης να πάρουν στα χέρια τους τη συνέχιση των αγώνων και να ξεπεράσουν τα εμπόδια των συνδικαλιστικών ηγεσιών και των διάφορων πολιτικών δυνάμεων. Σε αυτή την κατεύθυνση, οι Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις, το ανεξάρτητο ριζοσπαστικό ταξικό ρεύμα, θα δώσουν όλες τις δυνάμεις τους.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.
Αναθεώρηση του Συντάγματος
το πολιτικό σύστημα
σε ακραία αντιδραστική ταλάντωση…

Βαθύτατα αντιδραστική τομή θα αποτελέσει η αναθεώρηση του Συντάγματος που προωθεί η κυβέρνηση της Ν.Δ. με την ανοιχτή συνεργασία ή την καλυμμένη συνενοχή του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που επιδιώκει είναι να επανακαθορίσει με πολύ αντιδραστικό τρόπο ακόμη και τα πιο θεμελιώδη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα.
Αυτό που πραγματικά τρομάζει… είναι ότι ο κ. Kαραμανλής χαρακτήρισε τη συνταγματική αναθεώρηση ως τη « μεγαλύτερη θεσμική πρωτοβουλία » και ως το επιστέγασμα των μέχρι σήμερα «μεταρρυθμίσεων». Aν λάβει κανείς υπόψη του τον αντεργατικό - αντιλαϊκό χαρακτήρα των μεταρρυθμίσεων αυτών ( άρση της μονιμότητας και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων στις ΔΕΚΟ, κατάργηση οχτάωρου, απελευθέρωση ωραρίου), αντιλαμβάνεται ότι οι νέες συνταγματικές διατάξεις θα είναι η ομπρέλα και το θερμοκήπιο που θα προστατεύει τις δρομολογημένες τομές, θα λιπαίνει το έδαφος για τις υπόλοιπες, θα επιταχύνει την κούρσα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Και ενώ η προτεινόμενη αναθεώρηση του συντάγματος συμμετέχει, με το δικό της ειδικό, βάρος στην προσπάθεια αποψίλωσης ολόκληρου του μεταπολεμικού οικοδομήματος των εργασιακών, κοινωνικών και μορφωτικών δικαιωμάτων που κατέκτησαν με αγώνες όλες οι προηγούμενες γενιές εργαζόμενων, οι κυβερνητικές εφημερίδες έγραψαν περιχαρείς για τη μεγάλη τομή που επιχειρεί η Ν.Δ. και οι αντιπολιτευόμενες δεν ήξεραν πώς να χειριστούν τη συναινετική πολυγλωσσία του ΠΑΣΟΚ: Το πολιτικό σύστημα σε ακραία αντιδραστική ταλάντωση.

…άρση μονιμότητας
και στο στενό δημόσιο τομέα !!!

Καρδιά της αντιδραστικής αναθεώρησης είναι οι αλλαγές στο δικαίωμα της εργασίας. Η ατομική ευθύνη του εργαζόμενου πολίτη για την «απασχόληση», αλλά και για τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, είναι από τις βασικές κατευθύνσεις της αναθεώρησης.

Επιλέγουν είτε την γενικευμένη άρση της μονιμότητας στο στενό δημόσιο τομέα είτε την έμμεση άρση, μέσω της διόγκωσης των πάσης φύσεως συμβασιούχων, ωρομισθίων, εποχικών κλπ, που θα επιτρέπεται πια να προσλαμβάνονται σε κενές οργανικές θέσεις, αντί μονίμων υπαλλήλων.
Οι παραπάνω εξελίξεις θα σημάνουν για όλους τους υπαλλήλους (νέους και παλιούς) στη δημόσια διοίκηση και την εκπαίδευση την ανατροπή όλων των δικαιωμάτων, από τις συμβάσεις εργασίας ως τους μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις. Η επιδίωξή τους είναι να ισχύσουν και στο Δημόσιο οι (άθλιες) εργασιακές σχέσεις που ισχύουν στον ιδιωτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι δηλαδή, να είναι ανασφαλείς, με τη «δαμόκλειο σπάθη» της απόλυσης να τους απειλεί κάθε στιγμή, με απαράδεκτα χαμηλούς μισθούς, με εργασιακές σχέσεις- λάστιχο, σε συνεχή ομηρία απ’ το φόβο της ανεργίας.
Ενοχοποιούν τους εργαζόμενους που διατηρούν στοιχειώδεις εργατικές κατακτήσεις, όπως είναι η μόνιμη και σταθερή δουλειά και αφήνουν στο απυρόβλητο τις πολιτικές αυτές που γεννούν και αναπαράγουν την ανεργία και την ανασφάλεια. Ο στόχος της Ν.Δ. με τη συνεπικουρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι η συλλογική συντριβή κάθε κατάκτησης και εργασιακής συνοχής σ’ όλη την έκταση των εργαζομένων.

ΔΕΝ αφορά μόνο τους νεοπροσλαμβανόμενους

Είναι αλήθεια ότι στο σημερινό Σύνταγμα υπάρχει η δυνατότητα να προσλαμβάνουν εργαζόμενους με συμβάσεις αορίστου χρόνου σε οργανικές θέσεις (άρθρο 103). Αυτή ήταν «συνεισφορά» του ΠΑΣΟΚ στην ψήφιση του προηγούμενου συντάγματος. Η Ν.Δ. θέλει να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Ας μην εφησυχάσουμε από τις δηλώσεις διαφόρων παραγόντων που αρνούνται τη συνολική άρση της μονιμότητας. Προχωρούν με προσεκτικά βήματα επιδιώκοντας να μας διατηρήσουν σε αδράνεια. Μας κατασυκοφαντούν απέναντι στο σύνολο των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα για να λειτουργήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός, για να αισθανόμαστε με την πλάτη στον τοίχο και να μην τολμάμε να διεκδικούμε το αυτονόητο, την εργασιακή ασφάλεια.
Μας καθησυχάζουν ότι «οι όποιες αλλαγές θα είναι για τους νεώτερους» ώστε να εξασφαλίσουν την προδοτική σιωπή μας. Αν η νέα γενιά εργαζομένων (νεοπροσλαμβανόμενοι) υποστεί σημαντικές αλλαγές στο καθεστώς εργασίας, ανάλογες θα είναι και οι αλλαγές όλων των δημοσίων υπαλλήλων, στο ασφαλιστικό καθεστώς, την υγειονομική περίθαλψη, το εφάπαξ, τους μισθούς και την υπερωριακή απασχόληση. Γι’ αυτό δε μπορεί να εφησυχάζουμε. Αρκεί μόνο να σημειώσουμε πως ο Υπουργός Οικονομίας, 20 μέρες μετά την ψήφιση του νόμου για την άρση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, κάλεσε τους (νυν) εργαζόμενους σ’ αυτές να προχωρήσουν σε συμφωνία με τις επιχειρήσεις για αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς. Επί της ουσίας τους ζήτησε να συναινέσουν στη μείωση των μισθών τους, σε κατάργηση δικαιωμάτων τους σχετικά με το χρόνο εργασίας, τις υπερωρίες, τις βάρδιες κ.λπ.

…οι αλλαγές αυτές αφορούν και τον κόσμο της εκπαίδευσης

Η εκπαίδευση με το 20% του προσωπικού της να δουλεύει με ελαστικές εργασιακές σχέσεις βρίσκεται και θα βρεθεί περισσότερο στο μάτι του κυκλώνα. Η ωρομισθία στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση εμφανίστηκε μαζί με τα ολοήμερα, μπήκε και στην πρωινή ζώνη με νόμο του Ευθυμίου και αυξάνεται με δραματικούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια.
Οι ωρομίσθιοι συνάδελφοί μας είναι οι πρώτοι εργαζόμενοι που είδαν φέτος την ωριαία τους αποζημίωση, που παρέμενε παγωμένη από το 1996(!!!), αντί αυξάνεται να μειώνεται, από τα 10 στα 7 ευρώ μεικτά την ώρα. Είναι εργαζόμενοι που ταλαιπωρούνται ( σε 3, 4 και 5 σχολεία), δουλεύουν 4 ως 12 ώρες εβδομαδιαία), «ασφαλίζονται» υποτυπωδώς. Η σύμβαση που υπογράφουν επιτρέπει την κατά περίπτωση μείωση των εβδομαδιαίων ωρών απασχόλησης και τη δυνατότητα απόλυσης στο μέσον της χρονιάς!
Λαθεύει, όποιος νομίζει ότι γύρω του θα γίνονται σεισμικές δονήσεις 10 Ρίχτερ και το δικό του σπίτι θα μείνει ανέπαφο. Η συνταγματική προτροπή για αντικατάσταση των μόνιμων οργανικών θέσεων με θέσεις ωρομίσθιας δουλειάς, οι εκτεταμένες συμπτύξεις, η μείωση των διορισμών, και η προώθηση της αξιολόγησης αποτελούν το όχημα για την κατάργηση των οργανικών θέσεων σε πρώτη φάση, στο δρόμο της άρσης της μονιμότητας και το χτύπημα των εργασιακών σχέσεων για όλους τους εκπαιδευτικούς!....

ΣΕΒ και κυβέρνηση-αλλαγές σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα:
το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο επιτίθονται σε μας

Στον ιδιωτικό τομέα, οι απαιτήσεις των εργοδοτών (ΣΕΒ) ξεπερνούν και την πιο νοσηρή φαντασία. Ενώ από το 2005 εξασφάλισαν την κατάργηση του οκτάωρου και της υπερωριακής αποζημίωσης, τώρα έχουν το θράσος να προτείνουν την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου ημερομισθίου, τη μείωση των μισθών, την αύξηση των απολύσεων… Είναι φανερό ότι τους άνοιξε η όρεξη γι’ αυτό και οι τραπεζίτες, οι μεγαλύτεροι νόμιμοι νονοί της μέρας, απαιτούν την κατάργηση κάθε συλλογικής διαπραγμάτευσης. Θέλουν να σφάζουν κάθε πρόβατο μονάχο του. Σε λίγο καιρό «η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά» θα είναι σύγχρονο μυθιστόρημα, μόνο το κυριολεκτικό μαστίγωμα θα λείπει. Όταν η κυβέρνηση εξαγγέλλει κατάργηση δικαιωμάτων των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, οι εργοδότες στον ιδιωτικό γίνονται ακόμα πιο ασύδοτοι, κι όταν οι συνθήκες στον ιδιωτικό τομέα χειροτερεύουν, τότε βρίσκουν ευκαιρία οι κυβερνώντες να επιτεθούν στον κόσμο της εργασίας στο δημόσιο. Αυτή τη σχέση χρειάζεται να τη συνειδητοποιήσουμε πρώτα και κύρια εμείς οι εργαζόμενοι. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα, να διεκδικήσουμε από κοινού ασφαλή, καλοπληρωμένη και μόνιμη δουλειά για όλους όπου κι αν εργάζονται, με όποια σχέση εργασίας κι αν προσλήφθηκαν.

«Ιδιωτική Παιδεία»: νέο συνταγματικό ανάγνωσμα

Σήμερα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προχωρά σε συνταγματική πρόταση για ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και για πρώτη φορά εδώ και έναν αιώνα επιχειρείται να κατοχυρωθεί συνταγματικά η διαδικασία κατάλυσης του δημόσιου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ανοίγει έτσι το δρόμο για το θεσμικό, βήμα-βήμα ξήλωμα του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα ολόκληρης της Παιδείας με την εφαρμογή των αποφάσεων των υπουργών Παιδείας της E.E στη Mπολόνια, που επιβάλλουν την προσαρμογή της στις ανάγκες και τις προτεραιότητες της αγοράς.
Η πολιτική αυτή αντιμετωπίζει την παιδεία ως «εμπόρευμα», τους φοιτητές ως «πελάτες» που αγοράζουν αυτές τις υπηρεσίες και τους φορείς που τις προσφέρουν ως «επιχειρήσεις», που φυσικά όχι μόνο μπορούν αλλά πρέπει κιόλας να είναι ανταγωνιστικές και ιδιωτικές. Η συνταγματική αλλαγή θα επιφέρει θεμελιώδες χτύπημα μεταξύ των άλλων και στην περίφημη «αρχή της ακαδημαϊκής ελευθερίας», η οποία θα αντικατασταθεί με την αρχή της «ελευθερίας του ανταγωνισμού» με καταστρεπτικό ρόλο στην ανάπτυξη των επιστημών και στην κατεύθυνση της έρευνας. Αυτό που θα διαπνέει κάθε κύτταρο της ακαδημαϊκής ζωής θα είναι η αντίληψη της επιχειρηματικότητας, αφού όλοι οι παράγοντες, όχι μόνο των ιδιωτικών αλλά και των δημόσιων πανεπιστημίων, θα κυνηγούν ένα σπόνσορα, χορηγό ή εταιρία που θα τους εξασφαλίζει την ακαδημαϊκή ή επαγγελματική τους επιβίωση.
Τέλος, φαντάζει σαν το πιο σύντομο ανέκδοτο το επιχείρημα πως θα αυξηθούν οι θέσεις των εισακτέων, ή ότι θα σταματήσει η φοιτητική διαρροή, όταν είναι δεδομένο πως η λογική του ανταγωνισμού στο Λύκειο, που θέλουν να επεκτείνουν και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, οδήγησε στην όξυνση του φαινομένου των ιδιωτικών δαπανών και της παραπαιδείας. Κανένας εργαζόμενος, κανένας μισθοσυντήρητος δεν πρόκειται να στείλει τα παιδιά του στα ακριβά ιδιωτικά πανεπιστήμια. Δημόσια δωρεάν και κοινωνικά δημιουργική εκπαίδευση θέλει και διεκδικεί.

…και άλλες (αγοραίες) διατάξεις

Στη συζήτηση για την επικείμενη αναθεώρηση διατυπώθηκαν ακόμα οι προτάσεις για:
Αφαίρεση από τα δικαστήρια της αρμοδιότητας να εκδικάζουν και να παίρνουν οικονομικού χαρακτήρα αποφάσεις για μισθούς και συντάξεις με αναδρομκή ισχύ, στο όνομα της «δημοσιονομικής» πειθαρχίας. Δηλαδή να κατοχυρωθεί στο σύνταγμα η «δια βίου λιτότητα», χωρίς δικαίωμα ένστασης!
Αποχαρακτηρισμό δασικών παραθαλάσσιων εκτάσεων για να δομηθούν ή για να δοθούν στο μεγάλο κεφάλαιο για επενδύσεις. Η πρόταση επιχειρεί να ξεπεράσει το σημερινό άρθρο 24 με μία νέα τροποποίηση, που θα οδηγήσει στην εξαφάνιση των δασών και στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Ίδρυση συνταγματικού δικαστηρίου. Για να περιοριστούν οι αρμοδιοτήτες του Συμβουλίου της Eπικρατείας, που πολλές φορές έκρινε αντισυνταγματικές αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας και να ιδρυθεί ένα ολιγομελές διορισμένο δικαστήριο που θα αποφασίζει κατά παραγγελία για πολύ κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τα δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική και πολιτική δράση. Η εμπειρία από άλλες χώρες που έχουν συνταγματικά δικαστήρια είναι βαθιά αντιδραστική
Απ’ έξω μένουν τελικά διατάξεις για τη ρύθμιση των σχέσεων κράτους - εκκλησίας (για να συνεχίσει την δράση του ο σύγχρονος σκοταδισμός), για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας (αφού η ζωή έδειξε ότι αυτός εκλέγεται με συναίνεση των δύο μεγάλων κομμάτων) και για τις σχέσεις επιχειρήσεων – κράτους - Μ.Μ.Ε. που εγκαταλείφθηκε σαν μέτρο μετά την κάθετη παρέμβαση της Ε.Ε. Απουσιάζουν επίσης κρίσιμα ζητήματα που έχουν προκύψει από τη βίαιη επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα, όπως το ζήτημα της «προάσπισης των προσωπικών δεδομένων», της παρακολούθησης των επικοινωνιών, της δράσης των ξένων μυστικών υπηρεσιών κ.ά.

…Και η αξιωματική αντιπολίτευση;

Η ανυπαρξία αντιπολίτευσης από τη μεριά του ΠΑΣΟΚ είναι φανερή από την πρώτη στιγμή. Δεν κινητοποιεί καμιά από τις δυνάμεις του για να ανατρέψει τα μέτρα που η κυβέρνηση δρομολογεί. Δεν το επιθυμεί και δεν το επιδιώκει γιατί η κυβερνητική του θητεία κινήθηκε στην ίδια λογική και θεωρεί ότι σ’ ένα μεγάλο μέρος του λύνονται τα χέρια και για την επόμενη. Το ΠΑΣΟΚ δρομολόγησε το άρθρο 103 στην προηγούμενη αναθεώρηση, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αποτελούν την κορωνίδα του νεοφιλελεύθερου προγράμματος του για την εκπαίδευση που πιέζει για βαθύτερες και γρηγορότερες αλλαγές κάτω από τις σημαίες της ιδιωτικοποίησης, της «αποκέντρωσης» και της αξιολόγησης, αυτό ψήφισε πλήθος νόμων που καταπατούν ανθρώπινα δικαιώματα. Στην ίδια κατάσταση βρίσκεται και η συνδικαλιστική του παράταξη, η ΠΑΣΚ. Παντελώς αφερέγγυα στα μάτια της εργαζόμενης πλειοψηφίας, μια και στο παρελθόν συναίνεσε σε αντιδραστικές αλλαγές των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, αρνείται να προβάλλει τις εργατικές ανάγκες και τα δικαιώματα, συνεχίζει να μιλά για «υπεύθυνη» πολιτική των συνδικάτων, για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη, εξαντλείται στις αναποτελεσματικές εθιμοτυπίες. Ακόμα κι όταν θέλει να κάνει στοιχειώδη αντιπολίτευση για να έχει νόημα η ύπαρξη της, φαίνεται ανίκανη, ως τώρα, να κινητοποιήσει τις δυνάμεις της.

…όχι στην αντιδραστική συνταγματική αναθεώρηση

Tο μόνο εμπόδιο που θα μπορούσε να αποτρέψει τις σαρωτικές αυτές αλλαγές είναι ένα ενωτικό μαζικό εργατικό κίνημα. Μόνο αν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα το μέγεθος της απειλής, κινηθούμε οργανωμένα και οικοδομήσουμε ένα ισχυρό μέτωπο αντίστασης, υπάρχει ελπίδα να αποκρουστεί η αντιλαϊκή συνταγματική επίθεση. Είναι αναγκαίος σήμερα ο κοινωνικός και πολιτικός αγώνας της εργαζόμενης πλειοψηφίας, για να αποτραπούν οι αντιδραστικές εξελίξεις και να προβληθεί το δικό μας «Σύνταγμα» , η χάρτα των αναγκών και των δικαιωμάτων μας που, εκτός των άλλων, θα απαιτεί:

Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εργαζόμενους

Μονιμότητα σε όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα με οποιαδήποτε σχέση εργασίας κι αν προσλήφθηκαν-Κατάργηση του άρθρου 103 Απαγόρευση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα
Δημόσια δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες-Όχι στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων Προστασία και διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων