Tuesday, June 09, 2009

ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΕΚΚΕ

Από το http://www2.ekke.gr/xmain.php?id=387

Διαμαρτυρόμαστε για την επικείμενη κατάργηση του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών.

Αντιτασσόμαστε στην υποβάθμιση της κοινωνικής έρευνας.

Ζητάμε την αναβάθμιση του ΕΚΚΕ.

Πενήντα χρόνια μετά την ίδρυσή του κινδυνεύει να καταργηθεί το μοναδικό δημόσιο Ερευνητικό Κέντρο της χώρας στις κοινωνικές επιστήμες σύμφωνα με την από 26/5/09 Απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής για την κατάργηση ή συγχώνευση 255 Φορέων και Οργανισμών του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα.

Διοίκηση και εργαζόμενοι του Κέντρου διαμαρτύρονται σθεναρά για την απόφαση αυτή.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, στην Ευρώπη των 27, στον τομέα της έρευνας, η Ελλάδα κατέχει την πέμπτη από το τέλος θέση ως προς το σύνολο των δαπανών, ανεξαρτήτως προέλευσης (0,57% του ΑΕΠ) ενώ κατατάσσεται προ-τελευταία ως προς τη δημόσια δαπάνη για την έρευνα (0,68% των δημοσίων δαπανών). Αντίστοιχες από το τέλος θέσεις κατέχει βάσει όλων των δεικτών που αφορούν στον αριθμό και το κόστος των απασχολουμένων στην έρευνα. Τα δεδομένα αυτά δείχνουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε χειρότερη θέση όχι μόνο από όλες τις χώρες της ΕΕ των 15, αλλά, ακόμη και από πολλές χώρες που μόλις χθες εντάχθηκαν στην ΕΕ και των οποίων η οικονομικο-κοινωνική κατάσταση ουδεμία σύγκριση έχει με αυτή της χώρας μας.

Μετά τη μεταπολίτευση, η Ελλάδα παρουσίασε ιδιαίτερη πρόοδο στον τομέα της ανάπτυξης της ανώτατης εκπαίδευσης με διπλασιασμό των μελών ΔΕΠ στην περίοδο 1977-2007. Αντίθετα, οι ερευνητικές δομές της χώρας παρέμειναν καχεκτικές. Στο τομέα της έρευνας στις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες, η κατάσταση παρουσιάζεται ακόμη χειρότερη. Οι απασχολούμενοι στον τομέα αυτό παρουσιάζουν μείωση κατά 25% μεταξύ των δύο τελευταίων Απογραφών.1

Η μη ανάπτυξη των ερευνητικών δομών της χώρας έχει από καιρό ιδιαίτερα αρνητικές επιπτώσεις στο σύνολο των διαδικασιών παραγωγής, μετάδοσης, αξιοποίησης και διάχυσης της γνώσης και της καινοτομίας στο σύνολο της κοινωνίας. Έτσι η Ελλάδα παράγει όλο και περισσότερους ‘πτυχιούχους' - ακόμη και κατόχους διδακτορικών τίτλων - με χαμηλό επίπεδο ερευνητικών δεξιοτήτων ενώ παράλληλα δεν μπορεί να αξιοποιήσει επ' ωφελεία της ανάπτυξης της χώρας, το ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει υψηλές επιστημονικές ικανότητες και το οποίο, στην πλειονότητά του, συνεχίζει να διαρρέει στο εξωτερικό.

Με αυτά τα δεδομένα κανείς δεν θα φανταζόταν ότι η σημερινή κυβέρνηση θα συμπεριελάμβανε ερευνητικούς φορείς στο σχέδιο περιορισμού του δημόσιου τομέα προς εξοικονόμηση πόρων. Και όμως. Με απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής στις 26/5, το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών συμπεριελήφθη στον μακροσκελή κατάλογο διαφόρων Οργανισμών που πρόκειται σύμφωνα με την κυβέρνηση να καταργηθούν ή συγχωνευθούν εντός τετραμήνου. Σύμφωνα με τον κατάλογο αυτό αποφασίζεται η «συγχώνευση του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών σε ένα ενιαίο ερευνητικό κέντρο με δραστηριότητα στον τομέα Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών». Η απόφαση είναι δύσκολα κατανοητή μια και εκτός των δυσκολιών που εμπεριέχει η συγχώνευση ενός ΝΠΔΔ (ΕΚΚΕ) με ένα ΝΠΙΔ (ΕΙΕ), παραμένει άδηλο τι θα γίνουν οι θετικές επιστήμες τις οποίες, εκτός των ανθρωπιστικών, θεραπεύει εδώ και πενήντα επίσης χρόνια το ΕΙΕ.

Περιττό να αναφέρουμε ότι όχι μόνο δεν προηγήθηκε διάλογος μεταξύ των Κέντρων και της εποπτεύουσας αυτό Αρχής (ΓΓΕΤ, Υπ. Ανάπτυξης) αλλά, ακόμη και όταν τέσσερις μέρες πριν την απόφαση, ζητήθηκε ευθέως - και ενώπιον της ερευνητικής κοινότητας - από τον Γενικό Γραμματέα Έρευνας και Τεχνολογίας να διαψεύσει ή επιβεβαιώσει την φήμη περί κατάργησης του Κέντρου που ήδη κυκλοφορούσε, εκείνος εκτέθηκε ηθικά δηλώνοντας άγνοια. Επιπλέον, δεν υπάρχει σχετική γνωμοδότηση του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας (ΕΣΕΤ) η οποία, σύμφωνα με το θεσμικό πλαίσιο που διέπει τα ερευνητικά κέντρα, είναι απαραίτητη προκειμένου να ληφθούν σχετικές αποφάσεις (Ν.1514/85 αρ.25). Αξίζει να επισημανθεί ότι το επιχείρημα που επικαλείται η Απόφαση της Διυπουργικής για «εξορθολογισμό της λειτουργίας των Δημόσιων Φορέων και περιορισμό της σπατάλης» δεν ευσταθεί στην περίπτωση του ΕΚΚΕ, καθότι τα μέλη του ΔΣ του φορέα είναι μη αμειβόμενα και η μόνη «οικονομία» περιορίζεται στην κατάργηση της θέσης του Προέδρου του ΔΣ.

Παραταύτα ακόμη και τώρα, το Υπουργείο Ανάπτυξης δεν θεωρεί ότι πρέπει να παρουσιάσει την πλήρη πρόταση των όσων σχεδιάζει, να προχωρήσει σε δημόσια διαβούλευση και να ακούσει και τις απόψεις όχι απλώς των άμεσα ενδιαφερομένων αλλά των ‘καθ'ύλην αρμόδιων' που στην προκειμένη περίπτωση είναι η επιστημονική και ερευνητική κοινότητα.

Η χρησιμότητα της κοινωνικής έρευνας θεωρείται αυτονόητη σ' όλο τον προηγμένο κόσμο. Για να είναι όμως κοινωνικά χρήσιμη, η κοινωνική έρευνα πρέπει να ασκείται σε πλαίσιο ακαδημαϊκής ελευθερίας και σε συνθήκες ανεξαρτησίας από οικονομικές ή πολιτικο-ιδεολογικές σκοπιμότητες. Η ποιότητα και η χρησιμότητα της κοινωνικής έρευνας είναι ευθέως ανάλογες της επιθυμίας μιας κοινωνίας να διασφαλίσει τις συνθήκες αυτές τις μόνες που επιτρέπουν την προαγωγή της αυτογνωσίας της και την ανάδειξη μέσων και τρόπων ευημερίας της. Η δημόσια σφαίρα είναι ο μόνος χώρος όπου μπορεί να ανθήσει η κοινωνικά χρήσιμη κοινωνική έρευνα υπό την πρόσθετη προϋπόθεση ότι τα πορίσματά της υπόκεινται στην αξιολόγηση και κριτική επισκόπησή τους στο πλαίσιο της εθνικής και διεθνούς επιστημονικής κοινότητας.

Το ΕΚΚΕ, λειτουργώντας πάντα σε ασφυκτικό περιβάλλον ανυπαρξίας εθνικών κονδυλίων και πολιτικής για την κοινωνική έρευνα, επιβίωσε, όλα αυτά τα χρόνια, αντλώντας από τις δικές του κυρίως δυνάμεις. Κυνηγώντας χρηματοδοτήσεις στο πλαίσιο προγραμμάτων με στενή εφαρμοσμένη και αποσπασματική στοχοθεσία, δεν ξέχασε την πραγματική αποστολή του και πέτυχε με την ερευνητική και εκδοτική του δραστηριότητα να διευρύνει τη γνώση μας για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

Η κατάργηση του μόνου στη χώρα δημόσιου Ερευνητικού Κέντρου στις κοινωνικές επιστήμες συνεπάγεται την υποβάθμιση της κοινωνικής έρευνας και τη συρρίκνωση της ερευνητικής κοινότητας. Παράλληλα, σηματοδοτεί την αδιαφορία της Πολιτείας για τις κοινωνικές επιστήμες και καθιστά την επιβίωση και άνθησή τους στόχο ιδιαίτερα δυσπρόσιτο.

Σας καλούμε, συνυπογράφοντας το κείμενο αυτό, να στηρίξετε τις δομές που υπηρετούν την κοινωνική έρευνα στη χώρα μας και να ζητείστε αντί της κατάργησης, την αναβάθμιση του ΕΚΚΕ.

Η Διοίκηση και οι εργαζόμενοι του ΕΚΚΕ

Thursday, April 16, 2009





















Έφυγε από κοντά μας

...ο σύντροφος δάσκαλος Σπύρος Μαρκόπουλος




Πώς μπορούν οι λέξεις να μιλήσουν για το Σπύρο μας, πώς μπορούν τα λόγια να το πουν. Μαύρα μαντάτα, δίσεκτοι καιροί….

Έφυγε από κοντά μας για το πιο μακρύ ταξίδι ο σύντροφος Σπύρος Μαρκόπουλος, μετά από άνιση μάχη με το θάνατο, την Κυριακή 12 Απρίλη 2009.

Ο Σπύρος, μάχιμος δάσκαλος, γεννήθηκε στις 3/1/1966 στο Αγρίνιο. Μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου πήγε Γυμνάσιο και Λύκειο. Πέρασε στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία το 1983, από όπου αποφοίτησε το 1985. Διορίστηκε δάσκαλος στην Πάρο, πήγε στο Βέλγιο ως δάσκαλος, όπου έκανε και μεταπτυχιακές σπουδές, που τις συνέχισε στην Αθήνα στο τομέα Πολιτικών Επιστημών και Κοινωνιολογίας, για να είναι τα τελευταία χρόνια δάσκαλος στα Πετράλωνα, στο 137ο Δημοτικό Σχολείο.

Φέτος ήταν στη Μετεκπαίδευση στην Πάτρα.

Πάντα με ενεργή συμμετοχή στα κοινά, στο Μαράσλειο με την ΕΜΑΣ, αργότερα ως δάσκαλος μέσα από τις Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις και στο Σύλλογο Εκπαιδευτικών Π. Ε. « Ο Παρθενώνας» με το σχήμα «Δάσκαλοι σε Κίνηση».

Τρία χρόνια πρόεδρος του Συλλόγου, χρόνια μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, πολλές φορές αντιπρόσωπος των Παρεμβάσεων στις Γενικές Συνελεύσεις της ΔΟΕ.

Συμμετείχε ενεργά στο εκπαιδευτικό περιοδικό « Εκπαιδευτική Κοινότητα» στη Συντακτική του ομάδα, πάντα με άποψη για την παιδαγωγική και κοινωνική δράση.

Μέλος του Παιδαγωγικού Ομίλου των Παρεμβάσεων – Κινήσεων – Συσπειρώσεων Π.Ε.

Δραστηριοποιούνταν στην εκπαιδευτική, αντιρατσιστική κίνηση « Πίσω θρανία», προσφέροντας δωρεάν μαθήματα ελληνικής γλώσσας σε μετανάστες, πρωταγωνιστούσε στο κίνημα για πλήρη δικαιώματα των μεταναστών, αλλά και των παιδιών τους μέσα και έξω από τα σχολεία.

Ο πάντα γελαστός και αγαπητός μας Σπύρος…Πάντα στην πρώτη τη γραμμή, όπως στην απεργία του 2006, ακούραστος, σεμνός, μοναδικός, αλλά και σε στιγμές νηνεμίας, προσπαθώντας με συλλογικό τρόπο να δημιουργήσει το αύριο, όπως το ονειρεύτηκε…

Καλό ταξίδι μονάκριβέ μας σύντροφε…

«Οι σύντροφοι δεν πεθαίνουν, κατοικούν στο βάθος των δρόμων,

Όποιον και να πάρεις θα τους συναντήσεις….»

Αντί για στεφάνια η οικογένεια και οι σύντροφοι του θα επιθυμούσαν τα χρήματα να δοθούν στην καμπάνια « Ένα Σχολείο για τη Γάζα» Συλλόγων Π. Ε και ΕΛΜΕ.

Αριθμός Λογαριασμού 4260100830920 Αγροτική Τράπεζα

Friday, February 27, 2009

ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΣΕ ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Και το κουτί της Πανδώρας άνοιξε με την υποχρεωτικότητα…. και όλα τα προβλήματα του μικρού παιδιού της εκπαίδευσης-του νηπιαγωγείου-που ήταν κρυμμένα βαθιά βγήκαν προς τα έξω και άγγιξαν όλη την κοινωνία του σχολείου (γονείς –παιδιά- νηπιαγωγούς)…:

αποκλεισμός νηπίων και προνηπίων
με κληρώσεις και αναμονή ή δίχρονο δημόσιο και δωρεάν νηπιαγωγείο για όλα τα παιδιά;

Έτσι έχουμε ολιγωρία του κράτους να παρέχει επαρκή και κατάλληλα νηπιαγωγεία για όλα τα παιδιά και αντί αυτού δίνει διαταγές για υπερπληθή τμήματα -διώξιμο των προνηπίων -κληρώσεις παιδιών (λες και τα παιδιά είναι λαχεία) αρνούμενο τη συνταγματική του υποχρέωση να παρέχει δημόσια και δωρεάν παιδεία σ’ όλα τα παιδιά.
35.000 χιλιάδες νήπια και προνήπια εκδιώχθηκαν προς την ιδιωτική εκπαίδευση χωρίς κανένας να πληρώνει γι' αυτή την κατάντια.
Καμιά καινούρια ίδρυση νηπιαγωγείου αυτές τις χρονιές!
Φτάνοντας στο τέλος κι αυτής της σχολικής χρονιάς θα δούμε την επόμενη σελίδα ίδια με την προηγούμενη: γονείς να κλαίνε, να παρακαλούν, να αγανακτούν διεκδικώντας μια θέση στο δημόσιο
νηπιαγωγείο, , η κυβέρνηση να μη κάνει τίποτε για να καλύψει αυτή τη ζήτηση και στο τέλος πάλι, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, να δίνει παράταση προς τους ιδιοκτήτες ιδιωτικών παιδικών σταθμών, να κρατήσουν και χωρίς άδεια «τα παιδιά που έχουν ήδη εγγράψει» και να λέει στις νηπιαγωγούς «εγγράψτε 25 και ας είναι όρθια».
Δεκάδες νηπιαγωγεία σε ακατάλληλα κτίρια –ενοικιαζόμενα καταστήματα χωρίς αυλές και φυσικό φως... χωρίς βοηθητικό προσωπικό και με καθαρίστριες που παίρνουν 150 ευρώ το μήνα.

λάστιχο ή ωράριο;

Ανάλογα με τον τύπο του νηπιαγωγείου η καθεμιά μας σήμερα έχει και το δικό της ωράριο. Άλλο για το κλασικό, άλλο για το ολοήμερο άλλο για το ολοήμερο με πρωινή ζώνη... Μιλάμε ξεκάθαρα για Ωράριο-λάστιχο χωρίς καμία νομοθετική κατοχύρωση.
Ναι, το δυστυχές είναι ότι οι νηπιαγωγοί είναι ο μοναδικός κλάδος του δημοσίου χωρίς νομοθετημένο ωράριο!
Μέχρι πριν δύο χρόνια θεωρούνταν αυτονόητο ότι ως κομμάτι της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, έχουμε το ωράριο των υπόλοιπων εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας κάτι που προφανώς δεν ισχύει με τις διαρκείς διευρύνσεις του ωραρίου λειτουργίας του νηπιαγωγείου καθώς και με το χωρίς μειώσεις, ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας μας, ωράριο.
Δεν υπάρχει ακόμη, κανένας διαχωρισμός ανάμεσα στο εκπαιδευτικό κομμάτι δουλειάς και στο μη εκπαιδευτικό παρόλο που και για τα δυο βέβαια διαρκώς οι απαιτήσεις αυξάνονται.
Ακόμα πιο έντονο γίνεται το πρόβλημα για τις/τους προϊσταμένες/ους των νηπιαγωγείων που καλούνται να ανταπεξέλθουν σε απαιτήσεις, έργο και καθήκοντα σε πολλούς διαφορετικούς τομείς δράσης (εκπαιδευτικά, διοικητικά, οικονομικά, κτιριακά, οργανωτικά) χωρίς να υπάρχει καμιά μείωση ωραρίου, όπως ισχύει για τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς.

Προθάλαμος Δημοτικού-baby parking ή Νηπιαγωγείο;

Καινούρια αναλυτικά προγράμματα σε όλη την εκπαίδευση πιέζουν το Νηπιαγωγείο να αλλάξει ρόλο και ταυτότητα και να γίνει ουσιαστικά «προδημοτική εκπαίδευση». Οι προτάσεις για 5 χρόνια Δημοτικό και ένα χρόνο νηπιαγωγείο χτυπάνε καμπανάκι στα αυτιά των νηπιαγωγών που βλέπουν τη σχολειοποίηση να χτυπά και επίσημα πια την πόρτα του Νηπιαγωγείου, ακολουθώντας το γενικότερο πνεύμα εντατικοποίησης του Σχολείου.
Προτάσεις σαν κι αυτές των συμβούλων προσχολικής αγωγής για εισαγωγή ειδικοτήτων στο νηπιαγωγείο δείχνουν πως ο μελλοντικός ρόλος της νηπιαγωγού θέλουν να είναι:«γλώσσα και μαθηματικά-προετοιμασία για το Δημοτικό». Ανοίγουν ταυτόχρονα το δρόμο για την ωρομισθία και στο Νηπιαγωγείο, το τελευταίο «κάστρο» χωρίς ωρομισθίους στην δημόσια εκπαίδευση.
Από την άλλη η υποχρηματοδότηση της παιδείας μαζί με το μετακύλισμα των δαπανών στην τσέπη των γονιών, η μείωση των διορισμών για την επόμενη διετία, η αναστολή λειτουργίας των τμημάτων ένταξης (με τη δικαιολογία της αδυναμίας να τα στελεχώσουν), η διαρκής απόρριψη του πάγιου αιτήματός μας για μείωση του αριθμού των νηπίων σε 15 ανά νηπιαγωγό, δημιουργούν απροσπέλαστα καθημερινά προβλήματα.
Η τάση για μετατροπή όλο και πιο πολλών κλασικών νηπιαγωγείων σε ολοήμερα, προκειμένου να «εξυπηρετούνται οι εργαζόμενοι γονείς» γίνεται κάθε χρόνο εντονότερη.
Και είναι δεδομένο ότι με την ίδια λογική, τη λογική του baby parking, οι «διευρυμένες ζώνες» δε θα σταματήσουν στην απαράδεκτη πρωινή προαιρετική ζώνη ή στα «τεταρτάκια» παράτασης στην αποχώρηση, αδιαφορώντας για τις πραγματικές ανάγκες και αντοχές των νηπίων.
Όλα αυτά φυσικά χωρίς καν τις ανάλογες κτιριακές και υλικοτεχνικές υποδομές και χρηματοδοτήσεις.
***
Ήδη τα 2 τελευταία χρόνια, με τη δράση μας και πιέζοντας προς συλλόγους και τη ΔΟΕ προστατέψαμε το κλάδο μας από την αποκέντρωση, στηρίξαμε στην πλειοψηφία των συλλόγων τη μη εφαρμογή της πρωινής ζώνης, καταθέσαμε στο υπουργείο υπόμνημα με υπογραφές 4500 νηπιαγωγών για τη καταστρατήγηση του ωραρίου και συνεχίζουμε. Γιατί, αν και είμαστε ο αδύναμος κρίκος της εκπαίδευσης ,αποδείξαμε πως όταν δρούμε συλλογικά μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Για όλα αυτά και για άλλα πολλά λέμε πως το νηπιαγωγείο βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι και πως πρέπει να δράσουμε άμεσα.
Παίρνουμε λοιπόν την πρωτοβουλία να σας καλέσουμε για να αποφασίσουμε και να δράσουμε όλοι μαζί.


ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ
ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΜΑΡΑΣΛΕΙΟΥ
(ΜΑΡΑΣΛΗ 4, Μετρό στάση ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ)
8 ΜΑΡΤΗ, 10:00π.μ.

Tuesday, January 06, 2009

Λογαριασμος οικονομικής ενισχυσης της Κ. ΚΟΥΝΕΒΑ

Λογαριασμός: 5012 019021 277, Τράπεζα Πειραιώς, DECHEVA ELENA KUEVA KOSTADINKA NIKOLOVA. Είναι ο λογαριασμός για την οικονομική ενίσχυση της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα που δέχτηκε την δολοφονική επίθεση με βιτριόλι από τους μπράβους των εργολάβων σαν τιμωρία για τη δράση της ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία.